Белым сьнегам укрылася вуліца,
А на ім, паміж конскага гноя,
Мерзьне цёмна-зялёная хвоя,
I пушысты сняжок да ёй туліцца.
Тут вязьлі ў катафалку нябожчыка;
Выступалі друзья ў задуменьні;
Крыж нясьлі, йшоў у рызах сьвяшчэньнік,
I цягнуліся ззаду ізвозчыкі.
I вакруг агаляліся голавы,
I пасьпешна хрысьціліся людзі;
Сэрца ныла, таміліся грудзі,
Думкі ціснулі, быццам як волава.
Чорны крэп, сьпеў царкоўны, пах ладана,
Труп, ляжачы ў труне нерухома, –
Так таінственна ўсё, так знаёма,
Ўсё так проста і так неразгадана.
[1911]
|
|
