Ад спомінаў дзіцячых лет
Ў маёй душы астаўся сьлед.
Я помню, як бывала рада
Мае сэрца плітцы шакалада,
Абгорненай з усіх старой
Паперкай яркай зь візэрункам:
Там пад «загадачным малюнкам»
Пытаньне йшло: «Дзе Купідон?»
Я не забыў, як доўга зь ей
Сядзеў я ў комнатцы маей,
Страх зацікаўлены загадкай,
Хоць закусіўшы шакаладкай.
Бо тут жа, тут хаваўся ты!
Бо можа зь сетак малявідла,
Што ўжо даўно вачам абрыдла,
Твае праглянуць мне чэрты;
I ўстанеш ты перада мной
З крылатай, гостраю страдой,
Мне ў сэрца мецячай, і з лукам,
Пяяць гатовым поўным згукам!
Ды ўсё жа быў ня бачан ён,
Хоць я і сьлёзы ліць прымаўся.
Што ж ты вачам не паказаўся,
Ўладар каханьня, Купідон?
З тых часаў многа лет прайшло,
Прайшло – і зельлем парасло,
І зноў забытае пытаньне
Ўстае ў сувораму чаканьні.
Я Купідона зноў шукаць
Бяруся сквапна і рухава,
Ды так няскладна гэта справа,
Што лепш бы ёй маўчаць.
[1913]
|
|
