Прыгожы сад, які любіў Вато:
Між дрэў зялёных статуі паўсталі,
Вось грот, гадзіньнік сонечны, a далі
Фантан... Напэўна, саду год са сто.
Стаю я, сьню пра зьнікнуўшыя дні
I кніжку новага пісьменьніка трымаю.
Яе я разгарнуў... i закрываю,
Зьдзіўлёны ўкрай, што гэта не Парні.
[1913]
|
|
