|
Зь Ю. Сьвятагора
|
|
Дзьве песьні
|
Я палямі іду на чужой старане;
Сьветла зоркі глядзяць у глухой вышыне,
Ды у цёмных садах каля самай ракі
Загарэлісь адзін за адным аганькі.
Нехта рэчкай плыве – плюск ідзе над вадой, –
Звонка песьню пяе нейкай мовай чужой.
Я палямі іду, і нявесела мне,
І гаруе душа у чужой старане.
Але гляну навокала: тая ж зямля,
Як і ў родным краю, разьлягліся паля,
Тыя ж зоркі гараць у глухой вышыне
На чужой старане.
А як песьню пачуў, што над рэчкай зьвініць,
Хваляй вольнай, жывой з-за курганаў бяжыць, –
Я пазнаў чагось свойскага многа у ей:
Калісь чуў гэта ў песьнях старонкі сваей...
Гэтак льюцца яны, гэтак ціха дрыжаць
I, паўнюткі нуды, горка плачуць, зьвіняць...
I, збудзіўшысь душой, чую ўжо з-над ракі,
Хоць і ў мове чужой сэрцу гук дарагі.
Ціха поле.м іду я і думаю ў мгле:
Людзі тыя ж і тут, што ў маей старане;
Іх здалёку агні мяне квапяць, завуць, –
Так жа любяць яны, так жа песьні пяюць.
Людзям гэтым чужым у далёкім краю
Я радзімую песьню сьпяю.
Я палямі іду на раку к аганьку,
Гулка песьню у родным пяю языку.
Льецца, льецца яна, жаласьліва зьвініць.
Поўна скаргі, трывог над палямі ляціць...
I ніхто на рацэ не шуміць, не плыве,
I маркотную песьню ніхто не пяе, –
Бо, збудзіўшысь душой, чуюць там з-за ракі.
Хоць і ў мове чужой, сэрцу гук дарагі!..
|
|
