Вуліца – ў руху кракоў, Целаў, і плеч, і працягнутых рук, Рвушчыхся дзіка ўгару, як галіны кустоў. Так і здаецца, што тут самой вуліцы рух, Мкнушчай, лятучай, дрыжашчай ад сьлёз Злобы, надзей і пагроз; Вечара чырвань і золата крыюць у глыбі яе. Ў гуле трывожным званоў Сьмерць устае. Сьмерць усплывае са сноў З вамі, агні, зіхацяшчыя саблі, штыкі: Колькі галоў Ўзьдзеты у іх на канцох, як сарваныя груба цьвяткі! Кашаль глыбокі гарматаў глухіх Лічыць стагнаньні цякушчых гадзін. Лічыць самотна, адзін: Ўсе цыферблаты на пляцах крывых. Быццам як вочы ў павеках бальшых, Выбіў каменьняў ударыўшы град. Часу звычайнага болей няма Душам адважным, ня маючым спыну ума, У церазьмернасьці гэтых грамад. На вуліц шэрыя каменьні Шалёнасьць люнула ў гарэньні Агнёў, у крыках, поўных сілы, Са сьвежай кроўю кожнай жылы, Зьбялеўшы страх Ад напружэньня: Нядоўгі сіл яе размах Варт нават века цегаценьня К сталетняму свайму чаканьню ў марах, снах. I ўсё, аб чым калісь мы сьнілі, Аб чым вачамі мы малілі, To, што мы словам раскачалі. Што нават сьмелыя адклалі На будучы далёкі век, Што, быццам сокі, чалавек Ў глыбі сваёй маўчком хавае, – Яно цяпер шмат рук з аружжам налівае, Зьмяшаўшы ў грамадзе заўзятасьць, злобу, зьдзек.
|
|