Я тайну ў глыбіні душы хаваю, Ў жыцьці мінутным – вечную любоў. Няма у ёй надзей, няма і слоў. Аб ёй ня чула тая, што кахаю; Уваг яе к сабе я не зьвяртаю; Я ўсьцяж адзін, хаця б і зь ёй ішоў; I я нічога да канца гадоў, Hя сьмеючы прасіць, не атрымаю. I хоць ласкавасьць Бог надаў да ёй, Яна прастуе пуціной сваёй І шэпт маёй любві не пачувае. Калі ж, душою срогая, спаткне Ёй поўны гэты верш, – яна шапне: «Хто ж тая жэншчына?» – і не ўгадае.
|
|