РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Анатоль Вярцінскі
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Зімняе сонцастаяньне
Ахутаны быў увесь
                                прыцемкам бясконцым
Самы кароткі дзень.
                                    Запальвалі ліхтары.
Сонца як не ўзыходзіла.
                                          Што сталася з сонцам?!
Ня бачыў ніхто ні ранішняй,
                                                ні вечаровай зары.
Нам не ставала дня.
I, будучы не ў гуморы,
Мы гаварылі зноў нэрвова аб вайне,
Казалі, што часам даводзіць да зморы
Трывога пякучая:
                                будзе вайна ці не?
Як вечнасьць, цягнулася ноч,
                                                    глухая і сьцюдзёная,
Далёкая самая з усіх начэй ад вясны.
У сонным мазгу
                            успыхвалі думкі дзённыя
Ды цяжка варочаліся
такія ж трывожныя сны.
Затое з палёгкай якой
                                      мы сустракалі сьвітаньне!
Убачылі мы і зару,
                                  і першы прамень...
На гэтым канчалася
                                    зімняе сонцастаяньне, —
Угору пайшоў
павольна, ды верна дзень.
 
1961
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2022. Беларусь, Менск.