Расчыняю шырока весніцы,
У начную ціш выхаджу.
Я зарніцы —
дажджоў прадвесьніцы
Сёньня зноўку бачыць хачу.
Хачу знаць, колькі будзе зелені,
Будзе сьвежасьці для людзей,
I ці вырасьце ўсё,
што сеялі,
З чым зьвязалі столькі надзей.
Вось і радуюся зарніцам.
Знаю, сьледам за імі дождж
Пачне шчодра паіць зямліцу,
Паліваць яе ўшыр і ўдоўж.
Яна ж толькі аб гэтым і марыць...
Дзесьці зноў, за далёкім сялом,
За далёкаю-дальняю хмарай
Узмахнула жар-птушка крылом.
Я загрукаю ў аканіцы,
Я людзей разбуджу,
абвяшчу:
«Людзі, бачыў я зноў зарніцы! —
Быць дажджу,
залатому дажджу!»
1961
|
|
