Прачынаешся раніцою, —
Табе ў вочы ударыць сьвятло.
Не пазнаеш свайго пакою,
У ім змроку нібы не было.
У ім водсьвет вясны бясхмарнай,
Поўны ён маладога сьвятла.
Зайка — промень жывы янтарны
На сьцяне, на абрусе стала.
Яго ўбачыш — дзяцінствам павее
I яшчэ нечым сьветлым такім,
Што, як радасная надзея,
Авалодае сэрцам тваім.
Нібы дзеўчыне закахана
Заглянуў ў вочы ясныя ты
Ці пачуў голас маці рана,
Поўны ласкі і дабраты.
Ты падыдзеш, усхваляваны,
Да акна, скажаш: «Добры дзень
Добры дзень, веснавыя туманы!
Добры дзень, веснавы прамень!
1956
|
|
