Мы моўчкі стаім На сонцам залітай паляне. Павевам сваім Чаруе нас сьветлае раньне. Бялюткіх аблокаў сям’я Павольна плыве па небе. Чакаю: сяброўка мая Скажа мне зараз што-небудзь. Гарэза яна — як дзіця, На выдумкі, ой, майстрыха! Ды тут ад свайго пачуцьця Зьмянілася, стала ціхай. Уся яна — ўвага і слых, Уся яна — захапленьне. А вочы смяюцца, у іх Іскрынкі якогась рашэньня. На дыбачкі стала аж, Рот акружыла далонькай. «Ты чуеш голас наш?!» — Крыкнула звонка-звонка. I коціцца мігам адказ Нядрэмнага рэха. Насустрач пабеглі ад нас Раскаты вясёлага сьмеху. Сьмяецца каханка мая — Рада находцы бязь меры. «Паслухай! Кахаю я, Кахаю і ў шчасьце веру!» «I я-я», — ёй уторыць гай, «I веру-у», — шчыра гукае. I нават птушыны грай На нейкі момант змаўкае. Прыціхлі усе: салавей, Сініцы і берасьцянкі — Ня чулі яны раней Гаворкі маёй каханкі. Яна ж паглядзіць на мяне: Маўляў, падзялі ўцеху. Ды зноўку задорна гукне Свайму субяседніку-рэху. Сьмяюся я разам зь ёй. I верым мы шчыра, як дзеці, Што там, за зялёнай ліствой, Знаходзіцца нехта трэці. I любай кажу я ўсур’ёз: «Ня рэха табе адказала, А нечы шчасьлівы лёс — Шчасьлівых наўкола нямала. Нехта, як мы, малады, Радасны і прыветны Прыйшоў раніцой сюды З марай сваёй запаветнай...» Сьмяецца сяброўка ў адказ Сваім непаўторным сьмехам. Зьвяртаецца сьмех да нас Шчасьлівым раскацістым рэхам.
1959
|
|