— Як хораша! А колькі, скажы, часу?
Яшчэ, напэўна, рана? Пяць гадзін!
Не можа быць! Жартуеш ты, канешне.
Зусім нядаўна ты ка мне прыйшоў.
Пагаварыць як трэба не пасьпелі,
I пяць гадзін ужо.
Не, не,
Гадзіны дзьве, ня болей.
Праўда?
— Не, дарагая, не жартую я.
Ды што нам да гадзіньніка, скажы?
— Як разам мы — бягуць-бягуць гадзіны.
— Нічым іх не спыніць і не суняць.
Калі цябе я днём чакаю,
Калі чакаю вечарам цябе,
На стрэлкі часта-часта паглядаю.
Здаецца мне:
яны стаяць на месцы.
Тады мінуты за гадзін даўжэй,
I вечнасьцю здаюцца мне гадзіны.
А ў час прызначаны прыходзіш ты —
Навыперадкі стрэлкі паімчалі.
Пагаварыць з табою не пасьпелі,
А тут глядзіш — сьвітаньне ў акне,
I зноў «бывай» ты кажаш мне.
|
|
