|
Z nahody vykradańnia Eŭropy
|
Zhodna hrečaskaj mifałohii dačka finikijskaha cara Ahienora – Eŭropa była vykradziena Zieŭsam, jaki pryniaŭ vobraz biełaha byka.
Nočču – čarniej ałivy,
Kałi Finikija spała,
Ź pienistych chvalaŭ załiva
Biełaja źjava paŭstała –
Byk zamiest mudraha Zieŭsa!
Płač, Ahienor! Nudzisia!
Car, uładar i baćka.
Losu svajmu skarysia
I zachłynisia źnianacku
Rospačču, žalem i bolem
Na samym ružovym śvitańni.
Płač, Ahienor! Ty bolej
Nia ŭbačyš svajoj Eŭropy —
Na ŭsiu Finikiju adzinaj.
Stanie imhnieńnie hadzinaj,
A raźvitańnie – ranaj,
Bo rana, zanadta rana...
Vykrałi
Dačku Ahienora – Eŭropu!
Vykrała
Serca majo – rabota!
Dazvolcie danieści, ludzi,
Da vas u chadzie taropkaj
Toj vierš, što pačućci budzić
Słovami, kłičnikam, kropkaj!
Toj vierš, što nanizvaje rosy
Na stromkija, hnutkija drevy
I šle u dalokuju prosiń
Viasnovaje ranicy śpievy!
Vykrała
Serca majo – kachańnie!
Vytkała
Rospač u im – rasstańnie!
U samaj błakitnaj krainie
Nat śmiešna ad hetkaj padziei,
Kładziecca bialutki iniej
Na pieśniu majoj nadziei.
Vykradu
Sonca u jasnaha nieba!
Vykuju
Z promniaŭ haračych serca,
Kab hreła maju rabotu,
Poŭniłasia piaščotaj...
A bolš mnie ničoha,
Ničoha,
Ničoha
Nia treba!
|
|
