Usio minułaje – radasny vodhuk,
Usio minułaje – cichaja płyń.
Prypyniłasia krychu voddal
Ad žyćcia, jak ad vioski młyn.
I staju na biaźludnym uzhorku,
Baču les prad saboj małady,
Pad nahami kałyšacca horki
Pałynovy dyvan załaty.
Uhladajusia ŭ sinija dałi,
I zdałosia, mahčyma, mnie,
Što biarozki udźviuch stajałi,
Abdymałisia ŭ dziŭnym śnie.
A ŭ vysokim biazdońni čystym
Nada mnoj žuravy płyłi,
Tak pryhoža ŭ spakoi ŭračystym
Addalałisia ad ziamłi!
Ŭ promniach sonca płyłi nad palami
Biełakryłyja ptuški, ale...
Niby pieśnia maja z žuravami
Rastavała ŭ dalokaj imhle.
|
|
