Na Jasieldzie majoj znoŭ kryhachod,
U chvalach sinich ploskaje viasna.
Siudy ja zavitała mimachodź
I ŭbačyła tut łodku bieź viasła...
Dziravaja, zakinuta ludźmi,
Uščent pasochła ad pramieńniaŭ sonca.
Joj nie zapłakać horkimi ślaźmi.
A kryhi ŭdalačyń płyvuć biaskonca.
I niešta abryvajecca ŭ hrudziach,
U chvalach šumnych łodku tuju baču,
Jak dobra, što voś tut, nie na ludziach
Biadu toj łodki z horyčču apłaču!
Jak dobra tym, chto łodku abyšoŭ...
Adna staju u vierbavych karčach.
Raka zacichła, kryhachod prajšoŭ,
A łodka prapłyvaje u vačach!
|
|
