О, як самотна выглядае ціш... За вокнамі, абмытымі дажджамі! Здаецца, доўга некуды ляціш I водзіш абыякава вачамі! Мне б зараз на лужок, дзе пар сівы, Прабегчыся па сьвежай жоўтай пожні, Калі на небе маладзік крывы Перадсьвітальны робіць круг апошні! На рэчку б мне ды пранікам паплёскаць, Дзіця ў калысцы пагайдаць сваё – Блішчыць i вабіць белаю палоскай Імкненьне немагчымае маё!
|
|