Прагалінай лясной імчаць алені!
Не разумею гэтую імклівасьць.
Ляжыць галінка бэзу на каленях,
У ёй i адзінота, i маўклівасьць.
Галінку зразумела я адразу,
Яна цьвіла, нікога не чапала,
Ня ведаючы, што ў пакоі ваза
Па кветках вельмі доўга сумавала.
Яе не шкадавалі, абламалі...
Наіўна думалі, – відаць, вада заменіць
Ёй тыя сокі, што зь зямлі давала
Карэньне бэзу, што ў яе струменіць,
Як i раней, жыцьцё бясконца будзе!
Галінка пражыла ў пакоі мала,
Так ненадоўга выйшла яна ў людзі!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Бязгрэшную галінку пакаралі
За тое, што была яна прыгожай!
Ў бярэзьніку схаваліся алені,
I зноў у лесе сумна i маўкліва.
Глядзіць галінка ў сьвет з маіх каленяў
Ружовым вокам сумна i пужліва.
|
|
