Ня траць дарма свайго ты часу,
Пытаньняў мне не задавай.
Ня вер дабру i злу адразу
I рук няверных не кранай!
Яшчэ ўсяму ў жыцьці навучаць,
Навошта ценем быць маім?
А што, калі ізноў разлучаць?!
Ня бачыць шчасьця нам дваім!
У лес бягу, імчу да мора...
Як супакоіць мне душу?
Ці здагадаўся ты, што з гора,
Так горда галаву нашу!
|
|
