Napačatku tolki pradčuvańnie –
mroi letuciennaje kryło,
I jašče daloka da rasstańnia.
I jašče sustrečy nie było.
Pieršy doždž nadzvyčaj bajaźłiva
łakiruje dachi i słupy,
jon, jak chłopčyk, radasna ščaśłivy,
i, jak poŭnia dośvitkam, ślapy.
A paśla prychodzić adzinota,
ščaścia nienadziejnaha vianok,
jak ratuje ŭ čas taki rabota
i adziny kłopat moj – synok!
Doždž druhi bahaty, sakavity,
padstaŭlaj dałoni, pi nahbom,
tolki praryvaje ŭsie arbity
serca niespatolenaha hrom.
U lusterka hlanieš – paškaduješ!
Ach, jakija ŭspomniš ty hady!
Niečakana z bolem pryraŭnuješ
niekaha da słova «małady».
Treci doždž abłožysty, panury,
viečnaści zahadkavy pramień.
Jon jak pieśnia, pieśnia na chaŭturach,
jon jak doŭhi, nieadstupny cień.
|
|
