Chadu kałinavika čuju,
idzie z barvianaj hałavoj.
Pad niebam zornym zanačuje
ź siabroŭkaj viernaj palavoj.
Adčuje młość u dužym ciele,
u kroŭ udaryć bujny chmiel.
Kałina biełaja raśściele
jamu haračuju paściel.
Chałodnym vokam poŭnia hlanie,
pačuje ŭ połi lohki ŭzdych,
to nie trava ŭ žałobie vianie,
to šept kachankaŭ maładych.
Aźviecca noč šalonym zvonam,
strunoj napiataj zahudzie,
z kałiny biełaja karona
u travy śpiełyja ŭpadzie.
Kałi ž pračnucca na daśviećci,
znoŭ pojdzie jon svajoj chadoj,
uśled jamu zabjecca viećcie
kałiny horkaj, maładoj.
|
|
