Imčyć ciahnik...
Viasna ŭ prastory hułkaj.
Užo daloka Stancyja Śniahoŭ.
Ja viedała – adrazu za čyhunkaj
kraniecca lod sumiotnych bierahoŭ.
Nia treba słoŭ, uźniosłaści, pytańniaŭ,
ździŭlacca razvučyłasia viaśnie,
ale čamu z uśmiešak i žadańniaŭ
žančyna naradžajecca ŭva mnie?!
To trapiatkim łistkom jana zabjecca,
to recham raźbiažycca praź lasok,
to strapianiecca pudkaj ptuškaj serca,
to raptam ślozy, jak biarozy sok.
Jana žyvie, praścieršy ŭ śviet dałoni,
joj sastupaje daleč u krasie,
i tolki žyłka tonkaja na skroni
adłičvaje turboty pakrysie.
Dy što jany! Viasna ŭ prastory hułkaj,
užo daloka Stancyja Śniahoŭ.
Ja viedała – adrazu za čyhunkaj
kraniecca lod sumiotnych bierahoŭ.
|
|
