Калі зайграе марш вайсковы, хаду супынім неўзнарок. Мой бацька, быццам выпадкова, кране нэрвова каўнярок. Расшпіліць гузік, нібы цеснай кашуля стала ў гэты міг. Плыве мэлёдыя аркестра, яе так многа на дваіх. Яна сьвяточнасьцю абвее, пасьля жалобаю дыхне і з апантанасьцю завеі галінку кволую сагне. Ды вось ужо за паваротамі нам чутны музыкі прыбой... – Пад гэты марш калісьці рота мая ішла ў свой першы бой! З нас кожны думаў: давядзецца дажыць да пераможных дат, – прамовіць бацька, сьцепанецца, нібыта ўбачыць тых салдат ён у страі, за паваротам... Далёка музыка гудзе, а бацька бачыць сваю роту, яна ў свой першы бой ідзе. Ідзе ўсё тая ж, як калісьці, ды не лягчэе на душы, бо побач доўга кружыць лісьце над абеліскам ля шашы.
|
|