Вяртаюцца з далёкіх паплавоў, абуджаныя сонечнаю песьняй, i вёска сустракае журавоў, знаёмае «курлы» у паднябесьсі... Б’юць па асфальту ў Менску капяжы, выходжу на прагулку разам з сынам, і ён, маленькі, просіць: «Пакажы жураўліка жывога ў небе сінім». Ён пазірае прагна ў вышыню, далоньку сьцісну цёплую ў зьнямозе, зманю свайму дзіцяці ўпершыню, сказаўшы, што жураўлікі ў дарозе. Няўжо мне весьці сына ў заасад? На скронь ад гэткай думкі ляжа іней, а ён крычыць упарта ля прысад: «Жураўліка хачу я ў небе сінім». І ўскрыкну нечакана: «Мой сынок! – (Над намі самалёт як паратунак) – Глядзі хутчэй, вунь белы бацянок плыве над веснавым разводзьдзем вулак».
|
|