Вецер песьціць i палошча кроны голыя галін, сустракае мяне плошча смуткам ранішніх хвілін. Сакавік адліжна-хліпкі, пад нагамі ледалом, прыдалося – плача скрыпка недзе побач, за вуглом. Неба весьняга пялёстак, нібы дотык мілых рук, успамінам ля кіёска працінае сэрца гук. Страпянуся, нібы ліпка, – месца колішніх сустрэч апявае сёньня скрыпка i імкліва гоніць прэч. Толькі будуць успаміны тлець вугольчыкам датла, правіць скрыпка імяніны прамільгнуўшага сьвятла. Сьнег пад боцікамі ліпкі, а іду, што па рацэ... Кожны ранак плача скрыпка у Сымонавай руцэ.
|
|