Нідзе не растрывожу так душу
|
Выходжу за Маскоўскую шашу з букетам сьціплых кветак у прыполе. Нідзе не растрывожу так душу, як тут, на гэтым васільковым полі. Глытаю цішу высьпелых раўнін, мне не спазнаць ніколі настальгіі, пакуль вакол трава, як шоўк тканін, і васількі, як неба, дарагія. Я не патраплю ў сонечны зеніт, але ўпаду ад шчасьця на калені. Раскалвайся, і сэрца, і граніт, на тысячы пялёсткавых праменьняў. Апошняй песьняй кветкі абдыму, жыцьцё мае няроўны сьлед пакіне. Ніколі, поле, ты ня вер таму, хто скажа – безь цябе я не загіну. Бывае, што прызнаньнямі грашу, разьвітваюся бяз жальбы i болю. Нідзе не растрывожу так душу, як тут, на гэтым васільковым полі.
|
|