Завіталі апоўначы з шумам, са сьмехам.
Ты шапнуў мне з пapoгa вінавата: «Прабач!»
Для цябе гэта ноч, не інакш, як пацеха,
Для мяне – разьвітаньня нябачны трубач.
Ён іграе, іграе... Студзяць гукі далоні,
і адводзіш ты позірк, не глядзіш на мяне,
толькі госьця адна ў палахлівым палоне
з-пад брывоў сваіх тонкіх асьцярожна зірне.
Ды хіба ёй магчыма гэтым часам ня раньнім
разгадаць нашу тайну, зазірнуць у душу,
супыніся, трубач, не іграй разьвітаньне,
а сыграй нам сустрэчу, я вельмі прашу.
Весяліцеся, госьці, памяць шчодра частуе,
i пласьцінка, як здрада, чорным кругам мільгне.
Ну, няўжо мяне ўсьмешка мая не ўратуе,
ну, няўжо мае сэрца мацьней за мяне?!
Весяліцеся, госьці, ў гэтым доме ня плачуць,
тут з пласьцінкі сыходзяць весялосьці кругі...
Я хвіліну расстаньня гэтай ноччу адзначу
самай звонкаю песьняй бязь ценю тугі...
|
|
