Uściešna śłizhanie nad žytam
markotnaj knihaŭki kryło,
ja nie šukaju ŭ pieražytym
zahublenych nadziej śviatło.
Jašče razhublena niamnoha,
jašče rastračana niaŭznak,
choć i biažyć maja daroha
nie pa pramoj, a naŭskasiak.
Jašče duša maja naroschłist
i, jak znajomuju, zdalok
pad bieskłapotny vietra pośvist
mianie vitaje vasilok.
I niezdarma! Ja sercam rada
i hetaj kvietcy, i hraku,
što sočyć za maim pahladam,
prysieŭšy na suchim suku.
Ach, kamiačok, žyvy i pudki!
Ty zrazumiej, ja tut – nia hość!
Za kožnaju hałinkaj hnutkaj
maja hulaje maładość.
Ja pakłaniusia siońnia dołi
ŭ paryvie novym pačućcia:
viadzie mianie moj los pa połi,
jak maci pa žyćci dzicia.
|
|
