Мне не забыцца песьні той даўняе вясны: – На Мурамскай дарожцы стаялі тры сасны... Хадзілі мы, сьпявалі, і зь песьняй ты цьвіла. Александрына, помніш, якою ты была? Цяпер магу прызнацца, тады пачаў кахаць, Цябе зь ніякай кветкай ня мог я параўнаць. Сказаць, што васілёчак, дык фарба ў ім адна, Сказаць, што ты лілея, – сьцюдзёная ж яна. Сказаць, што ты званочак... Ды ўсіх жа мала іх!.. Такою ты здалася ў семнаццаць год маіх. Мінула часу многа. Мне навявалі сны, Як дзесьці на дарожцы стаялі тры сасны. Прайшлі вясна, і лета, і восень, і зіма... Александрына, дзе ты? Шукаю я – няма...
|
|