Дождж прарваўся зь ветрам
У сьпякоту,
Па пясках ударыў
Буйным шротам...
За адно імгненьне,
За хвіліну
Перамыў лістоту на галінах,
Пачапіў на кожнае іглінцы
Па адной засмучанай
Сьлязінцы.
Прашумеў. Суняўся.
Ціха стала.
I сьлязінка кожная зайграла.
Колькі ў кроплю
Фарбаў назаткана,
Быццам сьвет увесь у ёй сабраны:
Поле,
Луг,
Сады ўсяго пасёлка,
I рака,
I неба,
I вясёлка!
|
|
