Ня страшна мне Ні твань, ні багна, Ані віхуры гул і сьвіст – Я за жыцьцё схапіўся прагна, Як за гальлё Дубовы ліст. Па восені, Мядзяны, дужы, Між хмурай стыні ён гарыць... Трасуць яго вятры і сьцюжы, А ён адно ў адказ – Зьвініць. Калі зімой Мятлюга грае І злосна шчэрыцца мароз, Ён, як далоньню, прыкрывае Галінку тую, Дзе прарос. І толькі ў ясны дзень Вясновы, Калі красуе ўсё вакол, – Перад лістком зялёным, новым Ён ціха падае На дол.
1956
|
|