Таму, хто ня мае сяброў
Узыдзі на гару, абярніся ваўком I ляці праз чатыры гады, — Сваю маці забудзеш і родны свой дом, Не сустрэнеш ніколі бяды. А яшчэ сорак дзён, не шкадуючы ног, Ты ляці па пяску, па вадзе, Па асфальце, па пылу, па бруку дарог, Не спыпяйся, крый Божа, нідзе. А калі на мяжы, паміж ноччу і днём, Перакуліцца ўвесь белы сьвет, Будзе ў цемры сьвяціць ярка-чорным агнём Непатрэбны і воўчы твой сьлед.
|
|