Адліга ў Вільні: плавіцца, цячэ дарожны, брудны лёд,
блішчаць каменьні ў цёмна-сінім бруку, ручаіны бруяцца...
У хмурна-белым небе кропачкі птушыных дробных целаў,
нібыта мак на пірагу нясьпечаным, яшчэ жывым і дрогкім.
Карункі плесьні на мурах красуюць, нібы карты капітанаў.
Расхрыстаныя дзеці без пальчатак і бяз шапак, безнагодна
бягуць па лужынах, пускаюць з пырскаў зіхаткія веяры.
Усё навокал пахне божым сокам такой жаданай, блізкае вясны,
карчмар сьпяшаецца памыць вітрыну, быццам не адліга,
а вясна ізноў-наноў у Вільню назаўсёды завітала.
З маленькіх фортачак цякуць мэлёдыі фальклорных перагудаў,
нібыта гудасы зь яўрэямі яшчэ жывуць у беларускай Вільні.
Так, юдасы і гудасы шчэ граюць на скрыпачках і дудачках сваіх.
Так, пан Адам Міцкевіч усё яшчэ чытае Ганне крымскія санэты,
а Юзік Бродскі на маленькай кухні мармыча неразборлівыя словы,
юнак Максім, каторы Багдановіч, шукае безназоўнае каханьне...
Па адліжнай Вільні паэзія цячэ па шчыльнай чырвані дахоўкі,
цячэ па дужых вежах у завузкія, крывыя, нашы вулкі.
Смак слоў яўрэйскіх, польскіх, нашых чуваць у залатым паветры.
У арках прахадных двароў сядзяць каты мурлатыя, як буды,
сядзяць за сантымэтр ад марцаваньня крыкушчага і веснавога.
Жанчыны расшпілілі верхні гузік на футрах і зімовых палітонах.
Мужчыны суцяшаюцца гарэлкай у цемрадзі паўсуверэнных бараў,
яны ня чуюць пах вясны, яны ня ведаюць і пра адлігу ў Вільні.
5.III.2005
|
|
