Калі ніхто ня скажа: «Выбачай,
даруй, паэт, што я цябе пакрыўдзіў...»,
калі навокал робіцца ўсё крыва,
навокал змрок і роспачны адчай, –
больш не патрэбна вашае «прабач»,
не суцяшае больш чужое слова.
У цемры паўтараю, як замову
і як загад: «Ня плач, паэт. Ня плач!»
Слабы хай плача, круціцца, як гад
пад цяжкім ботам. Хутка разьвіднее,
і сьлёзы высахнуць, і сэрца скамянее...
Замест паэта – будзе вам салдат.
15.VIII.2005
|
|
