Чэрап у чэраве, невычарпальны ды чэпкі,
нібы Чыпаліна ў чарзе па цыбулю.
Бітага мозгу шкляныя аскепкі
лятуць, што шалёныя кулі...
Рэчышча мёртвага рэчыва,
каляровых кавалкаў вясёлка,
пырскі сьвінцу
у праменьні барвовага сонца,
крошкі крывавага печыва –
людзі наконадні чорнага золку,
час надыходзіць канцу,
але гэта трывае бясконца.
А ў нябёсах аблокі, нібы вершаваная нізка.
Беларусь, я прыдумаў адзінку твайго атмасфэрнага ціску!
Шызабары, нібы закаханыя пары,
плывуць у паветры...
Беларусь, я люблю твае зоры і хмары,
і воды, і нетры,
і твае гарады, і вытворчасьці сродкі.
Перавернуцца ў трунах славутыя продкі,
як пабачаць у вершах
пра нівы ды пожні.
Я паэта ня зь першых.
Магчыма, апошні
папяровы пацук, канцылярская кніга,
фаліянт,
шызабармэн і шызабарыга,
шызалянт.
|
|
