Нябёсаў нэйлён і аблокаў бавоўна, вышэй – біжутэрыя зор. Ня вельмі каштоўна – звычайны рымовы узор. Далёкі подых слоўнай завірухі, круцельскі рытм, упэўненыя рухі самнамбулы. Напэўна, штосьці мела мне апавесьці – слушна, зразумела – гармонія, умоўная ojczyznа moja. Бруднаю бялізнай, карункавай, але ж усё чужою, мне рэшткі сэнсу бачацца за ржою з кагосьці запазычаных мэтафар: амаль лямбард, дзе трансцэндэнтны явар гукае адпаведную каліну (яшчэ Бадлер казаў пра адпаведнікі – глядзеце адпаведныя даведнікі); кунсткамэра, лес сымбаляў, галіны... Галіны сьвядомасьці – зьвіліны, вачэй назіральныя шчыліны, халодная мова, зімовыя ўмовы і верш, што таксама зімовы. А пасьля толькі боты пазамежнай кабеты і на сьнезе сьляды, што вядуць назаўжды ў пазамежжа, мне пакінуўшы толькі крывавы адбітак абцаса: гэта верная муза паела ад пуза паэтычнае ежы, паэтычнага мяса.
|
|