Усякая дзеўка мроіць пра хлопца, якога пастроіць, які бязь ценю ваганьня усё аддасьць за каханьне, патоне ў пяшчоце й ласцы дый іншай мілоснай трасцы. Усякая прагне шчасьця: ня Ваню, што любіць красьці запчасьці з ваеннай часьці, а каб зірнуць і адпасьці! Бо мае жыцьцёвы прынцып, бо ёй на маленькім прынцы б, каб ён без пантоў і кпінаў яе прыручыў і ня кінуў; каб разам ня знаць журботы, каб чысьціў зубы і боты, прыходзіў цьвярозы ў хату, зьвяртаўся да маці бяз мату, сьпяваў пра белыя ружы, красівы ўнутры й снаружы. Ня ў вінна-гарэлкавым склепе, – на белым кані найлепей, а не… то ня трэба сьпешкі: часова можна і пешкі… А потым, пасьля аблому ўначы не выходзяць з дому, глядзяць на сьвет сузіральней, рыдаюць у прыбіральні і ўсім сяброўкам па школе клянуцца ня мроіць ніколі, але, аплакаўшы мроі, прымаюцца за старое. А рыцар з маленькім прынцам на пару колюцца шпрыцам. А прынцы лекуюць пранцы й пакуюць школьныя ранцы.
|
|