Варыяцыі на тэму Тэадора Крамэра
|
І Хто зноўку грукае ўначы у дом наш пры мяжы? Калі злачынец, прасачы й памежніку скажы, каб ён забіў яго найперш, пасьля зарыў у дол! Мы створым пахавальны верш пра човен і абол. Ты пабяжыш па самагон, я пляшку прыцягну – і ворага аплачам скон, схаванага ў труну. Ён жыў дарэмна на зямлі, бо, пэўна, быў паніч… Ты мне, Сымоне, шчэ налі ды сябрукоў пакліч!.. ІІ Калі ж пагрукаў прадстаўнік працоўнай грамады, усякі жах адразу ж зьнік – прасі яго сюды! Хай сядзе з намі за сталом на зайздрасьць панічу. Я не заб’ю яго кайлом і нат не атручу. Зьямо цыбулю і часнык, пасьля кумпяк зьямо. Бяры хутчэй, Сымоне, смык, а мы ў адно прыймо гарэлку выжлукцім маю й зацягнем гучны сьпеў. А не – кілбаскі пакраю, 21 каб хоць канапку зьеў!.. ІІІ Хто звонку ягліцца яшчэ на ежу задарма? Хай дурань хлеб яму пячэ, мяне ж цяпер няма. Я выправіўся на Парнас па вершыкі свае; а гэты подзеўбень да нас у дзьверы б’е і б’е… Пайшоў адсюль куды далей!.. – Стук-стук, я па цябе! Зьбірайся, хлопча, я Фіндлей, службовец з КДБ! – Сымоне, покуль хатулёк зь бялізнай мне зьбярэш; а ты, маёр, відаць, здалёк: вось бульба й селядцовы лёк – сядай да нас, пад’еж!
|
|