#1
* * *
Mnie nie stavała tolki muzyki,
usio astatniaje – było!
Dyk zaihraj ža, promień vuzieńki,
kab až dryžała ŭ ramach škło.
Kidaju vobziem kubak pienisty,
hulaju zvonka ad vidna,
i śmiech viasiołkaju pramienistaj
ihraje ŭ kropielkach vina.
Z čaho ŭ mianie takoje śviata?
Ciapier užo nie zrazumieć!
Ihraju ja, ihraje chata,
i abiacaje klon šumieć!
Jon pad aknom za vartavoha,
ale da muzyki achvoč:
było b jaje bahata ŭ Boha,
a my zmahłi b hulać i noč.
Hulać adčajna i tryvožna...
Nu, što mnie čałaviek toj daść,
kudy adnojčy z razdarožža
zajechała pabavić čas.
Minałi dni z daždžom i z pyłam,
mnie b źnienavidzieć, źnielubić!
Nu, što z taho, što staŭ jon miłym,
kałi pavinna ja zabyć.
Zabyć! Zabyć! Tam bierah – koŭzki,
čužoje dla mianie imia,
tam navat hipsavy Čajkoŭski,
ale tam muzyki niama!
Tam dla mianie nie zaihraje
choć by ŭ adnu strunu duša,
lacić naŭściaž mianie pramaja
u advarotny bok šaša!
A ja z dušy zryvaju huziki –
takaja siońnia viesiałosć!
Mnie nie stavała tolki muzyki,
ciapier jana, dakładna, – jość!
#2
* * *
Kałi zapadaje kłaviš –
biezdapamožnyja noty,
navošta pozirkam słaviš
pryčynu majoj samoty?..
Užo apadaje łiście,
pa im, jak pa śvietłym prajomie,
viartajusia ŭ toje «kałiści»,
ŭ jakim my, na žal, nieznajomy.
#3
* * *
Jakaja muzyka była!
Maŭčyć načny praspekt stałicy.
Pazyču piorynku z kryła
u zabłukałaje arłicy.
Kab lohka, dziorzka mnie ŭźlacieć
nad nieadłipnaj adzinotaj,
dzie znudžana travie hudzieć
basovaju ciahučaj notaj.
Travie, jakuju šerścić hrad,
dzie hreje łapki ptach aziabły,
i spakušaje žonak had
pakaštavać tajemny jabłyk.
Travie, dzie ładziać murašy
na doždž ustojłivyja soty...
Jak lohka vypyrchnuŭ z dušy,
užo nia viedajecca – chto ty?!
Ci siabra, miły na hady,
ci vorah, pamiaćciu zaklaty,
lacieć... lacieć niama kudy,
akrom ščaśłivaha – da chaty!
Spakojna sieści da stała...
Jakoje ŭsio-tki nieba mieła!
Jakaja muzyka była!
I, dziakuj Bohu, – adšumieła!
|
|
