Bajusia słovami suročyć,
čaściej, – dušoju havaru,
zimovy pryciemak azmročyć
biarozy biełaje karu.
Niby žančyna pry rasstańni,
jana sa zmroku paŭstaje;
i štości jość ŭ jaje dychańni
ad ryzykoŭnaści maje.
Sumioty śniežnyja, jak odum,
hruntoŭnym nakidam lahłi,
jakomu ž sercu ja złahodu
niasu za vietram pa ziamłi?!
Paroj razvažłiva, cichmiana,
ale ž uparta ścierahu
žyvy skraźniak ad šału pjany
na samym vietranym rahu.
Moj dzień – piaščotaj nie sahrety,
duša, – maŭčy! Maŭčy! Maŭčy!
Mnie – dobra! Ja žyvu dahetul,
jak z abłačynkaj na plačy.
|
|
