Сыне, прыадкрый на ўсход фіранку,
чуецца за шыбай гамана,
мо вясёлы госьць у нас на ганку,
можа, ў небе плача птушаня.
Ручаіна сьнег падталы плужыць,
павадкам прасочваецца ў сны,
затуляла я цябе ад сьцюжы,
як мяне затуліш ад вясны?!
У яе скупыя абяцанкі,
многа сьнегу талага сплыло,
словам вечаровай калыханкі
жывіцца, сынок, мае цяпло.
Бессэнсоўна думаць, што са змроку
(ты i верыць, сынку мой, пакінь,
ў тое), што з далёкага Марока
бусел прынясе нам апельсін.
Hi бусла няма, ні апельсіна,
нават пакідае маладосьць,
у акне счарнелая галіна,
i далёка наш вясёлы госьць.
З хісткага абветранага ганку
ня вярнуцца ў страчаныя дні,
але... ўсё-ткі прыадкрый фіранку,
што там... за акном, сынок, зірні.
|
|
