Не па валошкавай мяжы, не па рамонкавым узьмежку, б’юць па асфальце капяжы, на жаль, з гадамі ўперамешку. Далёка мне да сівізны, і для мяне труна ня зьбіта, вось толькі б трошкі дабрыні, каб знаць, што некім не забыта. Распушаць хутка каташкі у незабыўнай далі вербы, ці гэта век такі цяжкі, што нельга ў ім пражыць бязь сьвербу? Бяз прагі ўтульнага жытла, бяз смагі бліжняга абвесьці, мне б толькі трошачкі сьвятла, каб там, дзе падаць, не прысесьці. Бяда – баяцца сінякоў, люблю зь дзяцінства вецер рэзкі, які зьлятае з бальшакоў, каб у нізах люляць пралескі...
|
|