Pachiły klon ubor zialony skinie,
pažuchnie za prysadami trava,
i nieŭzabavie laža bieły iniej,
ź jaho nie zachmialeje hałava.
Užo daŭno hladžu na ŭsio ćviaroza,
nia biehaju načami za tuman...
Biassonnicy zadumłivaja proza –
daloka nie čytabielny raman.
Było zamnoha pošuku, i prahi,
i viery ŭ daskanałaść tych ludziej,
što, jak i ja, žyvuć z adnoj advahi,
na razdarožžy smutku i nadziej.
Źviadzie biada, udača – raźjadnaje,
a serca tam, dzie chočacca zabyć...
Najbolšuju z uciech ziamnych spaznaješ,
kab samaje niaznačnaje lubić.
Choć tuju ž barazionku ŭ cieniu ŭkropu,
hustoje krapivy piakučy płot,
mnie časta śnicca tajamničy łopuch,
a pomnicca zadzirysty asot.
U dniach maich niama viałikaj dramy,
minułaje – sumleńniu nie ŭ dakor,
a budučaje – tupaje la bramy,
dzie niepazbiežna skinie klon ubor.
|
|
