Не дапішаш i не дамалюеш,
бачу сьлед i знаю – не дагнаць,
хай павек забудзе, як цалую,
ён дзеля таго, каб i ня знаць.
Каб сярод сяброў не выхваляцца,
пацалунак! – столькі той бяды,
умеючы, няцяжка цалавацца,
цяжка разьмінуцца пазаўсёды.
Зашчыміць аднойчы нечым даўнім,
хай-ка неба расьпяе жаўрук,
выпадае часта непапраўным
выбар вуснаў, позіркаў i рук.
Мне б таго, чые ірву паштоўкі,
толькі ж не па мне туды хада,
мне цяжэй дайсьці да Камароўкі,
часу ды i ног ужо шкада.
Не дапішаш i не дамалюеш,
а даводжу майскаму хрушчу,
быццам той, хто знае, як цалую,
думае, ці к ручцы дапушчу?..
|
|
