Сьцяна не адгароджвае.
Яна
Названа прышласьцю
Сьцяною Плачу.
Як покуць,
Сьвету цэламу відна.
Тут кожны думае:
Свой сум растрачу –
І зробіцца нявіннаю віна.
А за Сьцяною ці чуваць Яму
І наш нямотны плач,
І наша гора.
Трымаюць сьцены хату і турму.
Адзін Гасподзь –
Надзейная апора
Ўсяму, што Ім задумана, ўсяму.
І, мабыць, гэта перад разьвітаньнем
Сьлёз ціхіх хмары ветрам прынясе,
І мы жывой Сьцяною Плачу станем,
Каб затупіцца даць аб нас касе.
Стах страх.
Маўчыць таемнасьць, як сьцяна.
У небасхілу зацякла сьпіна...
|
|
