Млечны Шлях, як радасны кілім, Любяць разьвінуць нябёсы поначы, Каб душа, йдучы ў Ерусалім, Не блудзіла ў цемры, Бога помнячы. Колеры сьвітаньня й палыну, Колеры няспыннасьці й нязьменнасьці Апранаюць міг у даўніну, Важаць час Празрыстымі бязьменамі. Як на мулкіх зорах, Горад лёг На пагорках, дзе начуе раніца. Блізка лог, Дзе ўсіх зьбірацьме Бог Судным Днём, Што ўсім апошнім станецца. А вядуць ня ўсе дарогі ў Рым, У Ерусалім Ідуць нястомнікі. На магільніку, як дым, сівым Скалянелі камяні-паломнікі. Тут да Бога блізка, як нідзе, Аж чуваць, Як Немінучасьць дыхае. З Вока яснага сьляза ўпадзе – Стане Бэтлеемам сэрца ціхае.
1993
|
|