Прыгадваю гарыстыя Бычкі
У горадзе, абраным Панам Богам.
І кланяюся ранішнім дарогам,
Што пабягуць дадому нацянькі,
Дзе слова Быкава прапахла стогам,
Дзе п’е паўдзён яшчэ ў ракі з рукі,
Дзе цешацца разлогам скразьнякі,
Затокай – вадзянік, мядзьведзь – мярлогам.
Тут Эўфрасіньні Полацкай чало
Зайшло ў імглу, а з Полацка вяло
Сьвятло сьвятое да Ерусаліма.
Радзімы без апостала няма.
Свой боль, свой сум, свой подых нездарма
Апосталу даверыла Радзіма.
1993
|
|
