|
Dva mužyki i hłušec
|
|
Bajka
|
Niejak raz viasnoj,
Na bałocie, nad rakoj,
Hłušec na jełcy zasiadaŭ
I sam z saboju tałkavaŭ.
A viedama usim,
Što ź miasam hety ptach svaim
Byvaje darahim.
Dyk voś, dva mužyki-panovie,
Jak by ŭ zmovie,
Toj z adnaho, a toj z taho kanca
Abłavu robiać na hłušca.
Tak padcikajucca ŭsio błižaj, błižaj –
I toj, i toj na ptušku palcy łiža!
Až tak i zhledzieŭ taho toj
I, jak na łicha, ŭ spor z saboj:
– Kudy ty lezieš, tankanohi!? –
Šapnuŭ Ivan z svajoj darohi,
Ruki nialohkaj čałaviek,
Ź jakoj słyvie svoj ceły viek –
Da hetaj ptuški mnie zakon,
A ty, hultaj, adhetul von!
– Nia tvoj, a moj! – sapie pan Ježy,
K jamu moj śled stary, a tvoj, had, śviežy!
Ja maju z pradziedaŭ advieku
Nad hetaj pustkaju apieku!
– Nia ty, a ja tut pan! –
Huknuŭ užo Ivan, –
Bač ty, abraŭsia «siamidzionnik»!
– A ty što lepšaje, «kaziońnik»?!
Kidajuć strelby i za hrudzi
Ŭziałisia ludzi.
I što ž budzie?..
Hłušec na hety ichni šum,
Što vioŭ tak ščyra z kumam kum,
Padumaŭ: «Voś tak łasuny nad łasunami:
Znajšłi svarycca –
Pry čužym karytcy!..»
I... palacieŭ, zachłopaŭšy kryłami.
Anu, čytač, zhadaj kaniec:
Chto mužyki, a chto hłušec?
1909
|
|
