З-пад прысад агарода бледны ўбег ваевода
У палац свой са злосьцю й трывогай;
Дзе ў бакоўку дзьвер – стануў, у пасьцель жонкі глянуў,
Глянуў там і ня ўбачыў нікога.
У дол патупіўшы вочы, ўвесь дрыжыць, штось мармоча,
Вусы тузае, думае дзіка;
Адышоў ад пасьцелі, жудка зрэнкамі стрэліў,
Казака ту-ж Навума паклікаў.
«Гэй, казача, ты, хаме! Што у садзе пры браме
Ні сабакі няма, ані стражы?!
Браць мне торбу барсучу і янчарку гайдучу,
Зь цьвіка стрэльбу цягні мне ураз жа!»
Ўзялі броню – і ходу!.. Патцякліся к гароду,
Дзе шпалеры альтану абселі…
На дзярновым пасадзе штось бялее у садзе:
Там сядзела кабеціна ў белі.
Броўкі ручкай адною закрывала касою,
Грудзі крыла рубком кашуліны,
А другою – памалу ад сябе атпіхала
Што ў калень яе кленьчыў, мужчыну.
Той прыпаўшы к каленьням гаварыў ей зь цярпеньнем:
«Дык усё, што было, ўжо далёка...
I твае уздыханьні, і тваё прывітаньне
Адкупіў ваявода гатоўкай.
Я, хоць верным быў гэтак табе столькі ўжо летак,
I любіць, і цярпець мушу здаля,
А ён з сэрцам каменным бразнуў золатам зьменным, –
Ты яму прадалася бяз жалю.
Ён штовечара будзе песьціць белые грудзі,
З табой цешыцца ў пуху лябяжым;
На маю на загубу цалаваць шчочкі, губы
Твае будзе цалункам уражым.
Я на коніку верным гэтым полем бязьмерным
Мкну сюды, за мной – холад і слоты,
Мкну вітаці ўздыханьнем і ад’ехаць з жаданьнем:
Добрай ночкі і доўгай пяшчоты.»
Ўсё яна йшчэ, як глуха; ён ей шэпча на вуха
Тыя жальбы, ці новы закляцьці;
Аж прымлеўшы, бязь сілы ручкай грудзі адкрыла
I ў яго патанула абняцьце.
Ваявода з слугою сталі ту-ж пад вярбою,
I з-за пояса бралі набоі, –
Адсякалі зубамі, прыбівалі штымплямі
Жмені пораху й шроту удвое.
«Пане! – так казак кліча, – нейкі чорт мною смыча;
Не магу я застрэліць той дзеўкі:
Як свой курак адводзіў, я ўздрыгнуў, бы на лёдзе,
І зьляцела сьляза да панэўкі.»
«Ціха!.. Кінь, хаме, кракаць, я наўчу цябе плакаць...
На, тут з порахам гданскім сакеўку;
Усып патпалу а жыва, ногцем шчысьці красіва,
Ды ў свой лоб стрэль, ці ў гэтую дзеўку.
Ў права... выжай... памалу... жджы майго самапалу:
Жаніха перш зьмяту на заўсёды!..»
Ўзьвёў казак курак, сцэліў, не чакаючы, стрэліў,
I ўгадзіў ў самы лоб ваяводы.
|
|
