|
З М. Канапніцкай
|
|
Варажбітка
|
Вецер коціцца па полю,
Жытні колас гнецца прытка;
Гэй, цыганка-варажбітка,
Варажы мне маю долю.
Варажы яе з чырвонай
Зоркі, што пад хатай льсьніцца,
З таго шуму, што так мчыцца
Ад дубровы ад зялёнай.
Варажы з рукі яе мне,
З рукі правай, мазалістай,
I з крынічкі таей чыстай,
Што бурліць так па каменьню.
Варажы мне добрым словам
З той вясёлкі многакветнай,
I з той кнігі, з той прасьветнай,
Што аб шчасьці кажа новым.
...Тваей долі няма ў кнізе,
Ні ў вадзіцы, ні на небе,
Толькі ў чорным тваім хлебе,
Толькі ў сьвітцы, рванай рызе.
Ні на зорку залатую,
Ні з крыніцы шумнай чыстай,
А з рукі той мазалістай
Мужыку тут варажу я.
Ой, ты будзеш, будзеш панам,
Ні то князям, ні гэтманам:
Тваё царства ўецца кругам,
Дзе ня пройдзеш толькі плугам.
Бачан будзеш ты ў чырвені,
Што з крывавым потам льецца,
I ў тым золаце – прамені,
Што ад коскі адаб’ецца.
Скарб ты выарыш багаты
Зь нівы гэтай зааранай:
I таляры, і дукаты,
Толькі ж не сабе, а пану.
А шлюб возьмеш ты з царыцай,
Што жыцьцё усё з табою
Не захоча разлучыцца…
Ой, вазьмеш ты шлюб зь бядою.
Днём нашле сон, ночкай збудзе,
Сьцерагчы будзе парога;
Ані зь ёй табе у людзі,
Ані зь ёй табе да Бога!
Як вясною ўсходзяць кветкі,
Падымаюцца хмурліва, –
Укалыша твае дзеткі
Песьняй голаду сьлязьлівай.
Жджэ цябе дарога зь ёю,
Ў доўж і ў шыр саўсім малая,
А ў зямлю глыбей за тое,
А ў гару – аж зор хватае.
Па ёй будуць цябе весьці
Твае волікі сівыя
I званы аж вежай трэсьці
На магілкі на старыя.
|
|
