Як ішоў я ў бой кіпячы,
Як прашчаўся з хаткай,
Тут Гануля мая з плачам:
«Пойдзеш гінуць, братка!
Але буду я маліцца,
Каб ця Бог ацаліў,
Ты ж прынось за то гасьцінца
„Шнур даўгі караляў“».
З ласкай Божай паручыла
Грамадзе радзімай:
Палі ворагавы сілы,
Горад здабылі мы.
Як прыціхнулі гарматы,
Як браму зламалі,
Хто саетаў, хто дукатаў –
Я шукаў караляў.
Хоць і ў шчасьці не радзіўся,
А шукаю сьмела…
Шнур караляў замігціўся,
Як бы вішань сьпелых.
Тут здабычыну схапіўшы,
Не чакаю далей,
Чым ўскарэй сьпяшу к наймільшай
Даць ей шнур караляў.
Па гасьцінцы, па дарожцы
Кульгаю да дому...
Загудзелі званы ў вёсцы,
Як па нежывому.
Прыбліжаюся к хаціне,
Аж тут людзі здаля:
«Твая Ганна ў дамавіне, –
Ня трэба караляў!»
Ой, заплакаў, ой, заенчыў
Цяжэй цяжкай хмары,
Перад цэркаўкай укленчыў,
Дый сьпяшу к аўтару:
Да Найсьвеншай да Марыі
Збліжаюся ў жалі,
I завесіў Ёй на шыі
Я тых шнур караляў.
|
|
