З-па-над лесаў, з-па-над хмараў Груган вылятае, Сеў пад вёскай на папары, Груганят склікае. На вялікай, знаць, быў згубе Ў далёкіх старонках: Рука правая у дзюбе З залатым пярсьцёнкам. – Эй, скажы, груган нязнаны, Скуль ты прыбываеш? Скуль пярсьцёнак пазлачаны, I руку скуль маеш? – – За гарамі, ой, дзяўчына, Страшны бой вядзецца; Кроў ліецца ручаінай, Труп на труп кладзецца. Зарывае люд рабочы Сьсечаны галовы, На малойцаў грудзі, вочы Сыплюць наспы новы. На курганах на бедачых Воўчы рык чуваці; Не адна галосіць, плача Сірата і маці. Сьлязьмі горка залілася Бедная дзяўчына: – Вось калі я дажылася Няшчаснай часіны! Ой, руку я ўжо пазнала! Той, чыя, – ня ўстане: Гэты персьцень даравала Міламу ў расстаньні.
|
|